Prof. Alicja Dorabialska to wybitna chemiczka, pierwsza w Polsce kobieta z tytułem profesora politechniki i pierwsza dziekan Wydziału Chemicznego w PŁ, uczennica Marii Skłodowskiej-Curie. Osobowość inspirująca, charyzmatyczna, autorytet dla pokoleń studentek i studentów. Obok imponujących osiągnięć naukowych, prof. Alicja Dorabialska była doskonałą organizatorką i społeczniczką, przyczyniła się do umocnienia pozycji kobiet w nauce. Miała wszechstronne zainteresowania, ćwiczyła śpiew.
Urodziła się 14 października 1897 r. w Sosnowcu. Po przeniesieniu się do Warszawy była jedną z założycielek tajnego skautingu w stolicy. Studiowała w Towarzystwie Kursów Naukowych, następnie kontynuowała studia w Moskwie na wydziale fizyko-chemicznym Wyższego Kursu Żeńskiego. Niezwykle ważną postacią w Jej zawodowym życiu był prof. Wojciech Świętosławski. Dorabialska pełniła funkcję jego asystentki w Zakładzie Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej. W 1922 r. Alicja Dorabialska uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim tytuł doktora chemii za pracę „Badania termochemiczne nad stereoizomerią ketoksymów”, napisaną pod kierunkiem prof. Wiktora Lampego.
W Warszawie poznała swoją mentorkę – Marię Skłodowską-Curie, rozpoczęła współpracę z Nią w Instytucie Radowym w Paryżu, kontynuując studia uzupełniające. Po powrocie do Warszawy, w 1928 r. habilitowała się na Politechnice Warszawskiej w dziedzinie chemii fizycznej, a w 1934 r. uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego oraz nominację na kierownika Katedry Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej, zostając tam profesorem jako pierwsza kobieta.
Awans ten wzbudził powszechne poruszenie, torując drogę kariery naukowej dla kolejnych pokoleń kobiet. W czasie II wojny światowej była tajną wykładowczynią w Warszawie, narażając życie, dała schronienie Żydówce, opatrywała rannych w Powstaniu Warszawskim.
W 1945 r. przyjęła od prof. Bohdana Stefanowskiego propozycję kierowania Wydziałem Chemicznym na tworzonej właśnie Politechnice Łódzkiej. Tym samym była pierwszą w historii naszej uczelni kobietą na funkcji dziekana, otrzymała nominację na profesora zwyczajnego i jednocześnie objęła Katedrę Chemii Fizycznej. Cieszyła się dużą sympatią studentek i studentów, którzy określali Ją pseudonimem „Mama”. Wyróżniała się niezwykłą ambicją, odwagą i bezkompromisowością.
Naukowo zajmowała się głównie problematyką ciepła promieniowania radioizotopów, mikrokalorymetrią, przemianami alotropowymi, korozją metali oraz historią chemii. Była autorką 128 publikacji – głównie z dziedziny kalorymetrii, radiochemii i chemiluminescencji, w tym 5 opracowań książkowych. W 1968 r. otrzymała Nagrodę „Problemów” za osiągnięcia w dziedzinie popularyzowania wiedzy o chemii fizycznej.
W 1972 r. wydała wspomnienia pt. „ Jeszcze jedno życie”, w których napisała:
Z mniejszym lub większym poczuciem odpowiedzialności każdy kształtuje teraźniejszość. Często nawet nie zdaje sobie sprawy, jak dalece stawia fundamenty pod przyszłość.
Słowa te są mottem 80-lecia Politechniki Łódzkiej.
Za honorarium za książkę ufundowała tablicę na warszawskich Powązkach, upamiętniającą chemików, którzy zginęli na Wschodzie.
Prof. Alicja Dorabialska angażowała się w prace towarzystw: Towarzystwa Naukowego Warszawskie, członkiem przybranym Tow. Naukowego we Lwowie, członkiem i wiceprezeską Łódzkiego Tow. Naukowego, członkiem honorowym Polskiego Tow. Chemicznego. Od 1932 r. działała też w Polskim Stowarzyszenia Kobiet z Wyższym Wykształceniem. Została odznaczona m.in. Krzyżami: Niepodległości, Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarła w 1975 roku, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Prof. Alicja Dorabialska będzie bohaterką biograficznej książki, nad którą pracuje prof. Tomasz Pospieszny, autor bestsellerowej książki o życiu Marii Skłodowskiej-Curie.